|
De microfoon van deze maand is een cardioïde (richtinggevoelig) kristal type, uit 1946; voor zover ik weet hebben slechts twee bedrijven ooit cardioïde kristalmicrofoons gemaakt: Shure en Electro-Voice. Alle andere kristalmicrofoons die ooit werden gemaakt, en dat waren er nogal wat, waren van het rondomgevoelige (omnidirectionele) type.
De naam Cardax is mogelijk afkomstig van het CARDioid dirAXtional pick-up patroon (EV bracht tegelijkertijd een Cardyne (CARdioid DYNEmic) uit).
De 950 maakte gebruik van het "Mechanophase-principe" (zie afbeelding midden rechts): een faseverschuivend diafragma dat een hoge mate van gerichtheid produceerde. Voor extra veelzijdigheid had de microfoon een frequentiekiezer aan de achterkant: een verdraaibare schroef gaf de keuze tussen een vlakke of een stijgende frequentierespons.
De futuristische vorm van de Cardax doet me denken aan het Guggenheim-museum in New York, maar misschien heeft de architect, Frank Lloyd Wright, zich laten inspireren door deze EV Cardax, tenslotte werd het museum pas later gebouwd, in 1956.
Alle kristalmicrofoons zijn gebaseerd op de patenten van de Brush Company, die gebruik maakten van de piëzo-elektrische eigenschappen van Rochelle-zoutkristallen. Wanneer deze zoutkristallen onder druk worden vervormd, leveren ze een elektrische spanning, die kan worden gebruikt om geluid te vertalen in een elektrisch signaal. Veel draaitafelelementen waren ook op deze techniek gebaseerd.
Tegenwoordig worden kristalmicrofoons niet meer geproduceerd, maar tussen 1930 en 1960 waren ze enorm populair. Ze hadden een hoge output, redelijke kwaliteit en ze waren goedkoop. Deze microfoons kenden twee bedreigingen: vochtigheid en hoge temperaturen (meer dan 50 graden Celsius), beide konden de kristallen onbruikbaar maken.
Electro-Voice ging deze bedreigingen tegen door de capsule af te dichten en een grilldoek van gesponnen glas te gebruiken, dat een extreme uniformiteit van draadgrootte en gaas had, en chemisch inert en niet-hygroscopisch was.
De Cardax was populair als PA-microfoon en geliefd bij veel zendamateurs, die ze jarenlang zouden blijven gebruiken. In 1966, na 20 jaar productie, werd het model opgevolgd door de cardioïde EV 951 kristalmicrofoon; ook een mooi model dat het echter zonder bijnaam moest stellen.
Dit is een van de modellen die te vinden zijn in mijn boek Witnesses of Words. Het enige boek over vintage microfoons.
|
|
|
|
|
|
Top: het atoomtijdperk design van de EV Cardax
Midden: de frequentieschroef en het "Mechanophase" principe
Onder: het geluid & en advertenties voor de EV Cardax
|
|
|
 |
 |
|
English
NL
