MICROFOON VAN DE MAAND JUNI 2018

Deze revolutionaire uitvinding, uit 1923, was de eerste kwaliteitsmicrofoon, ontworpen voor de nieuw ontwikkelde geluidsfilms van dat tijdperk (de eerste hiervan: 'de Brandstichter' werd in 1922 in Berlijn vertoond).

Georg Neumann, een briljante medewerker van Reisz, leverde de belangrijkste bijdrage aan het ontwerp van deze koolmicrofoon en voltooide het terwijl Reisz zelf op zakenreis was.

Zoals alle vroege microfoons had de M 109 een omnidirectioneel opnamepatroon, het frequentiebereik was lineair tussen 50 en 1000 Hz, tussen 1 en 4 kHz was er een 10dB stijging, daarboven viel het terug tot -15dB bij 10 kHz. In vergelijking met andere microfoons uit die tijd was het geluid sensationeel goed.

Het ontwerp bestond uit een uitgehold marmeren blok (een goede isolatie tegen trillingen), gevuld met steenkool granulaat, afgesloten door een rubberen membraan. De verkoopprijs was hoog: 600 Mark, de productie was ongeveer 20 per maand.

De M 109 werd al snel de standaard voor radio-uitzendingen. In 1923, op 29 oktober, werd de eerste Duitse publieke radio-uitzending uitgezonden vanuit de Berlijnse studio 'Voxhaus' (Funk Stunde AG '/ het radio-uur). Programma's bestonden uit het voorlezen van de dagelijkse krant en gymnastiek, wat een vroeg schandaal veroorzaakte, omdat de instructeur de luisteraars aanspoorde om gezond te oefenen voor een open raam. Naakt.

De letters D.R.P. kunnen staan ​​voor Deutsche Reichs Post (Duitse Rijkspost); alle Duitse microfoons moesten door de Duitse postdienst worden goedgekeurd voordat ze werden toegelaten tot de markt. In veel landen werd de vroege radio gecontroleerd door de nationale postdienst. D.R.P. kan ook Deutsches Reich Patent betekenen.

Het bedrijf van Reisz zou meer modellen produceren: de M 104, die ongeveer twee keer zo diep was (voor nog betere isolatie tegen externe trillingen) en de M 116, met een ronde metalen behuizing in plaats van marmer. Zowel de M 109 als de M 104 gebruikten een 12 Volt batterij voor de stroomvoorziening, later gebruikten koolstofmicrofoons meestal 4,5 V; om het gesis van de steenkoolkorrels te verminderen.

Neumann begon zijn eigen bedrijf in 1928 en zou de beroemdste microfoon ontwerper aller tijden worden, als vader van de eerste commercieel geproduceerde condensatormicrofoon: de CMV 3. Hij vond ook de gesloten oplaadbare batterij uit.

De firma van Marconi, in Engeland, maakte vanaf 1925 een versie in licentie van de Reiszmicrofoon, met een achthoekige vorm. Koning George kreeg een eigen koninklijk exemplaar.

Reiszmicrofoons zouden meer dan een decennium in gebruik blijven, bijna wereldwijd, hoewel nauwelijks in de VS. Telefunken verkocht ze samen met hun radiozenderinstallaties aan vele landen die begonnen met uitzendingen. De firma betaalde Reisz 400 Mark voor elke microfoon, dus hij verdiende er goed aan.

In de jaren dertig werd de productie aanzienlijk hoger en daalden de prijzen tot 100 Mark.

Steinitz, een ander Duits bedrijf, bracht een zelfbouwversie van de M 109 op de markt, voor mensen met nog beperktere middelen.

In Nederland is er een jaarlijkse prijs voor de beste radiouitzending vernoemd naar dit eerste professionele model: de Zilveren Reissmicrofoon.

Dit is een van de modellen die te vinden zijn in mijn boek Witnesses of Words.. Meer informatie daarover is te vinden op: www.witnessesofwords.com